De wekker ging om 4:30 uur en even vroeg ik me af wat we gingen doen. Was ik echt van plan om in een vissersboot te stappen op de pikzwarte wateren van het Kivumeer met een groep vreemden? Avontuur en ongemak vervaagden in één.
Om 5:00 uur stonden we bij het meer, in complete duisternis en stilte. Een kleine speedboot arriveerde en bracht ons naar de vissers die de hele nacht hadden gewerkt. Hun boten - drie houten vaartuigen die aan elkaar waren gebonden - vormden een drijvend platform waar we stilletjes hun routine observeerden.
Ze bewogen in perfecte synchronisatie, ontwarren netten, schudden kleine vissen uit, lachend terwijl wij aarzeld om een nog kronkelende vangst vast te houden. Soms barstten ze in lachen uit, en we hadden geen idee waarom.
Toen, terwijl de zon opkwam, begonnen ze te zingen terwijl ze terug naar de kust roeiden. Pure magie. Als je het lokale leven in zijn puurste vorm wilt ervaren, is dit het.